Alles gaat al zacht en zachter - alles wordt zoo stil

Sonnet VI - Avond

Nauw zichtbaar wiegen op een lichten zucht
De witte bloesems in de scheemring -  ziet,
Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht,
Een enkele, al te late vogel vliedt.

En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht
Als perlemoer, waar ied're tint vervliet
In teêrheid.., Rust - o, wonder-vreemd genucht!
Want alles is bij dag zóó innig niet.

Alle geluid, dat nog van verre sprak,
Verstierf - de wind, de wolken, alles gaat
Al zacht en zachter - alles wordt zoo stil.

En ik weet niet, hoe thans dit hart, zoo zwak,
Dat al zóó moê is, altijd luider slaat,
Altijd maar luider, en niet rusten wil.

Willem Kloos

Uit: “Verzen”,

Amsterdam, Versluys, 1894.




Meer dan een eeuw geleden geschreven, maar nog steeds prachtige poëzie.

Lente?

Zomaar tussen de (hagel)buien)door. Wordt het dan toch lente?

En zo is het!

Een juweeltje!

Sommige gedichten voeren ons mee naar een plek die woorden, gedachten niet kunnen bereiken, ze brengen je naar de kern zelf, het leven blijft een ogenblik lang stilstaan en wordt mooi, het wordt rein door verdriet en geluk. Sommige gedichten veranderen de dag, de nacht, je leven. Sommige gedichten kunnen je doen vergeten, de droefenis vergeten, de wanhoop,(…).

Dit is een citaat uit het boek "Hemel en hel" van Jón Kalman Stefánsson. Een juweel van een boek.
Prachtig taalgebruik en een bijzonder verhaal.

wintertijd

"Wijsheid van Bradbury"

Boeken, boeken, boeken...

Met dank aan Jacek Yerka.